Η καλή είδηση της ημέρας! Όταν η τέχνη συναντά την ιατρική στο Ογκολογικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης
Στο Ογκολογικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, ανάμεσα στις ιατρικές εξετάσεις, τις βιοψίες και τις χημειοθεραπείες, ξεπροβάλλει μια απροσδόκητη πινελιά αισιοδοξίας. Τρεις νέοι ειδικευόμενοι γιατροί, ο Μιχάλης, ο Ρωμανός και ο Δημήτρης, βγάζουν τα γάντια και τις μάσκες τους στο τέλος της βάρδιας και φορούν τον μανδύα του ζωγράφου, δίνοντας μορφή και χρώμα σε όσα ζουν, βλέπουν και νιώθουν δίπλα στους ασθενείς τους.
Η ιδέα γεννήθηκε αυθόρμητα, σχεδόν τυχαία: μια παρέα τριών φίλων με κοινό παρελθόν στη ζωγραφική αποφάσισαν να δημιουργήσουν μαζί. Όχι έξοδοι σε μπαρ, αλλά βραδιές με πινέλα, καμβάδες και έντονες αποχρώσεις της πραγματικότητας.
«Η πίεση, το άγχος, η συγκίνηση και η ευθύνη που κουβαλάμε, ιδιαίτερα σε έναν τόσο δύσκολο χώρο όπως το ογκολογικό, χρειάζονταν μια διέξοδο», εξηγεί ο Δημήτρης. «Η ζωγραφική είναι για εμάς ένα είδος ψυχικής αποσυμπίεσης. Δεν είναι χόμπι, είναι ένας τρόπος να σταθούμε και εμείς στα πόδια μας, για να μπορούμε να στηρίξουμε τους άλλους».
Η τέχνη τους, όμως, δεν είναι μόνο προσωπική καταφυγή. Οι πίνακές τους φτάνουν και στους ασθενείς τους, συνοδεύοντας τη θεραπευτική σχέση με μια συναισθηματική διάσταση. Πρόκειται για ένα ήσυχο αλλά ισχυρό μήνυμα συμπαράστασης: «Είμαστε εδώ, μαζί σας, όχι μόνο ως γιατροί αλλά και ως άνθρωποι».
«Οι ασθενείς μάς είπαν ότι δεν το περίμεναν», αναφέρει ο Ρωμανός. «Ήταν συγκινημένοι. Κάποιοι είπαν πως μέσα στους πίνακες ένιωσαν ότι βλέπουν τα δικά τους συναισθήματα, σαν κάποιος να τα έχει αποτυπώσει χωρίς να χρειαστεί να τα περιγράψουν».
Ο Μιχάλης εμπνέεται από τον κυβισμό και τον αφηρημένο συμβολισμό. Ο Δημήτρης κινείται σε πιο ελεύθερες, γραμμικές συνθέσεις με ευαισθησία στις λεπτομέρειες, ενώ ο Ρωμανός αγγίζει το συναίσθημα μέσα από χρώματα που ενώνονται με ένταση, όπως τα έργα του Ρόθκο και του Ντε Κούνινγκ. Τρεις διαφορετικές καλλιτεχνικές φωνές, που μιλούν όμως την ίδια γλώσσα: αυτή της φροντίδας, της αλληλεγγύης και της εσωτερικής κάθαρσης.
«Στην ιατρική προσπαθούμε να μειώσουμε τον πόνο, όχι μόνο σωματικά αλλά και αισθητικά. Σαν να κάνουμε τέχνη με άλλο μέσο», λέει ο Δημήτρης. «Το ίδιο και στη ζωγραφική – δεν χρειάζεται να είναι άψογη τεχνικά, αρκεί να είναι ειλικρινής. Και τα δύο απαιτούν σεβασμό, αφοσίωση και… καρδιά».
Για τους τρεις γιατρούς, η ζωγραφική δεν είναι πολυτέλεια. Είναι πράξη επιβίωσης. Είναι ένα καταφύγιο, σε έναν χώρο όπου καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με την απώλεια, το φόβο, την εύθραυστη γραμμή ανάμεσα στη ζωή και τον θάνατο.
«Η ιατρική σου ζητάει να είσαι δυνατός. Αλλά το βράδυ, όταν πας σπίτι, οι εικόνες μένουν. Δεν μπορείς να τις πετάξεις. Γι’ αυτό και η ζωγραφική μάς βοηθάει. Είναι ο τρόπος μας να μιλήσουμε, όταν οι λέξεις δεν φτάνουν», λέει ο Ρωμανός.
Από το Θεαγένειο στις γκαλερί
Οι τρεις φίλοι δεν σταματούν εδώ. Σχεδιάζουν να οργανώσουν μια έκθεση στη Θεσσαλονίκη, ανοιχτή σε φίλους, συναδέλφους και φυσικά, ασθενείς. Μια πρόταση που δεν στοχεύει απλώς στη δημόσια αναγνώριση, αλλά στη σύνδεση. Ίσως και στη θεραπεία – εκείνη την ψυχική, που δεν συνταγογραφείται αλλά προσφέρεται.
«Θα θέλαμε οι πίνακές μας να μείνουν σε κλινικές και νοσοκομεία», λέει ο Μιχάλης. «Όχι μόνο για να ομορφύνουν τον χώρο, αλλά γιατί πιστεύουμε ότι μπορούν να απαλύνουν έστω λίγο την ψυχή. Να γίνουν συνοδοιπόροι, όπως εμείς».
