Υπάρχει κάτι το μαγικό στο να κάθεσαι στον καναπέ κάθε Δεκέμβριο, τυλιγμένος στην ίδια κουβέρτα που χρησιμοποιείς εδώ και δέκα χρόνια, πίνοντας την ίδια ζεστή σοκολάτα, για να δεις για 47η φορά τον Κέβιν να μένει μόνος στο σπίτι. Λες και δεν ξέρουμε ότι θα καταφέρει να ξεγελάσει τους διαρρήκτες. Λες και υπάρχει έστω και 1% πιθανότητα φέτος η ιστορία να έχει διαφορετικό τέλος.
Κι όμως, κάθε χρόνο, σαν υπνωτισμένοι, καθόμαστε και παρακολουθούμε τον Έμπενεζερ Σκρουτζ να ανακαλύπτει το πνεύμα των Χριστουγέννων, λες και την προηγούμενη χρονιά δεν το είχε βρει. Προφανώς πάσχει από εποχιακή αμνησία. Το ίδιο κι εμείς.
Έχετε προσέξει πώς όλοι έχουμε αποστηθίσει τους διαλόγους; “Χο χο χο!” – λέμε μαζί με τον Άγιο Βασίλη. “Δεν πιστεύω στα ξωτικά!” – φωνάζουμε παράλληλα με τον δύσπιστο πρωταγωνιστή, ενώ ξέρουμε πολύ καλά ότι σε 43 λεπτά και 12 δευτερόλεπτα θα έχει αλλάξει γνώμη.
Και τι να πεις για τις χριστουγεννιάτικες ρομαντικές κομεντί; Δύο άνθρωποι που κατά 99,9% θα ερωτευτούν μέσα σε ένα χιονισμένο τοπίο, αφού πρώτα μισηθούν για 85 λεπτά. Κι εμείς εκεί, να αγωνιούμε για την κατάληξη, λες και δεν έχουμε δει άλλες 200 παρόμοιες ταινίες με το ίδιο ακριβώς σενάριο.
Μήπως όμως αυτή ακριβώς είναι η μαγεία των Χριστουγέννων; Να νιώθεις την ίδια χαρά κάθε φορά που βλέπεις τον Γκριντς να μεγαλώνει η καρδιά του κατά τρία μεγέθη, να συγκινείσαι με τον μικρό καλικάντζαρο που θέλει να γίνει οδοντίατρος, να χαμογελάς με τον τεράστιο ξωτικό που νομίζει ότι είναι άνθρωπος.
Είναι σαν το αγαπημένο μας χριστουγεννιάτικο γλυκό – ξέρουμε ακριβώς τι γεύση έχει, αλλά κάθε χρόνο το απολαμβάνουμε σαν να είναι η πρώτη φορά. Γιατί τελικά, οι χριστουγεννιάτικες ταινίες είναι σαν τα οικογενειακά έθιμα – όσο πιο προβλέψιμα είναι, τόσο πιο πολύ τα αγαπάμε. Και ποιος ξέρει; Ίσως φέτος ο Σκρουτζ να μην αλλάξει γνώμη… Α, όχι, μόλις άλλαξε. Και του χρόνου, λοιπόν!
