Με το Μετρό, έστω και πεζός

του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Το ξεκαθαρίζω ευθύς εξαρχής. Κανένας πολίτης της Θεσσαλονίκης δεν πρέπει να είναι ή να αισθάνεται υποχρεωμένος, επειδή ύστερα από περίπου 50 χρόνια είδε το έργο του Μετρό να γίνεται πραγματικότητα.

Καλές οι φιέστες, οι δηλώσεις σε πανηγυρικούς τόνους, θεμιτή – ως έναν βαθμό και έξω από αλαζονικές τοποθετήσεις – και η προσπάθεια πολιτικής του “εκμετάλλευσης”. Η ιστορία έγραψε γύρω από την πολύκροτη υπόθεση του Μετρό Θεσσαλονίκης, θεσμοί και πρόσωπα κρίθηκαν για την επάρκεια ή την ανεπάρκειά τους, πάμε παρακάτω.

Τα προβλήματα που παρουσιάζονται τις πρώτες δυο εβδομάδες λειτουργίας του Μετρό, έχουν σηκώσει ποικίλα σχόλια. Τα σατιρικά που παραπέμπουν σε χαβαλέ (και ως ένα βαθμό τα κάνω κέφι), τα πικρόχολα και συμπλεγματικά, τα σχόλια που αποσκοπούν σε άλλα οφέλη που δεν έχουν σχέση με την δική μας καθημερινότητα.

Ασφαλώς και πρέπει να προβληματιστούν όλοι οι υπεύθυνοι για τις αστοχίες. Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορώ να συμμεριστώ κάποιες κυβερνητικές φωνές, που θέλουν να τις υποβαθμίσουν και να τελειώσουν την κουβέντα πίσω από ένα “αυτά συμβαίνουν”.

Υπήρξε επαρκέστατος χρόνος να έχουν προβλεφθεί όλα όσα προκάλεσαν προβλήματα στην εύρυθμη λειτουργία του Μετρό, αλλά και να λειτουργούν τα αυτονόητα στην εντέλεια. Όπως π.χ. τα μηχανήματα που εκδίδουν τα εισιτήρια (δουλεύουν το 1/3 αυτών προκαλώντας άσκοπες ουρές), το ότι δεν μπορείς να πληρώσεις ανέπαφα και πρέπει να κουβαλάς μαζί σου ψιλά, τα θεματάκια με τις κυλιόμενες σκάλες, τα νερά που πέρασαν μέσα στους σταθμούς με την πρώτη νεροποντή.

Δεν αναφέρομαι στο θέμα ηλεκτροδότησης που προκάλεσε την διακοπή του συρμού και το… περπάτημα μέσα στο Μετρό, γιατί δεν είμαι τεχνικός και δεν ξέρω αν και κατά πόσο ένα τέτοιο πρόβλημα μπορείς να το αποφύγεις. Αλλά, κυρίες και κύριοι, να τελειώνουμε με θέματα αξιοπιστίας και να πάμε παρακάτω. Και που είναι το παρακάτω; Εδώ που θέλω να καταλήξω γράφοντας αυτές τις γραμμές:

Είμαι με το Μετρό. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Είμαι με το Μετρό των προβλημάτων που περιγράψαμε, ακόμη και αν χρειαστεί να περπατήσω και δέκα λεπτά μέσα στον συρμό. Είμαι με το Μετρό που έχει αρρυθμίες, που δεν λειτουργεί ακόμη σωστά, αλλά που έρχεται να βάλει την πόλη σε μια νέα εποχή και να την κάνει να δείξει για πρώτη φορά, ευρωπαϊκή και όχι βαλκανική πόλη.

Μετακινήθηκα 4-5 φορές με το Μετρό και αγαλλίασε η ψυχή μου. Έβλεπα τα νέα παιδιά, φοιτητές και μαθητές, εργαζόμενους και μη, με τα ακουστικά στα αυτάκια τους, να μπαίνουν μέσα στο βαγόνι και να πηγαίνουν σε 10 λεπτά στον προορισμό τους. Όμορφα, σύγχρονα, ξεκούραστα, ανθρώπινα. Μακριά από στοιβάγματα σε λεωφορεία τα οποία, ίσως, μπορέσουν και εμφανίσουν πλέον ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο.

Έβλεπα ηλικιωμένους ανθρώπους. Που άκουγαν χρόνια για το Μετρό και τώρα, έχουν πια την ευκαιρία να το απολαύσουν και να νοιώσουν ότι οι θυσίες που χρόνια έκαναν σαν φορολογούμενοι πολίτες, έπιασαν τόπο. Έβλεπα νέους γονείς με τα παιδάκια τους σε καροτσάκια, όμορφα και εύκολα, να κατεβαίνουν στο κέντρο της πόλης για μια βολτούλα, χωρίς το άγχος του που θα παρκάρω και το τι περιπέτεια θα ζήσω.

Ήδη, στατιστικές δείχνουν ότι η πόλη έχει μειωμένη κίνηση κατά 10-15% στο κέντρο της. Ήδη, κάποιες διαδρομές έχουν γίνει πιο σύντομες σύμφωνα με καταγεγραμμένες μελέτες και στοιχεία, έστω για 3-4 λεπτά. Και αν αυτό μπορέσει και δώσει απαραίτητες ανάσες ώστε και η καθημερινότητα της περιφερειακής οδού να βελτιωθεί κάπως, όλα θα δείχνουν λίγο καλύτερα.

Ας δώσουμε λίγο χρόνο, λοιπόν, στο Μετρό Θεσσαλονίκης και σε όλους όσους εμπλέκονται γενικότερα και ας μειώσουμε την άγονη γκρίνια. Πρέπει να το συνηθίσουμε, να το βάλουμε στη ζωή μας, να προσαρμοστούμε σε αυτό και να βγούμε από τα χρόνια της – ερωτικής μεν – αλλά στάσιμης Θεσσαλονίκης.

Ας αγαπήσουμε αυτά τα (περίπου) 14 πρώτα χιλιόμετρα του Μετρό, όπως αγαπάμε την πόλη μας. Με τα καλά και τα κακά της, με όλες τις παθογένειες που ξέρουμε από πρώτο χέρι. Και ας ευχηθούμε εμείς, τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας, σε λίγα χρόνια, να απολαμβάνουμε μια σύγχρονη και αλανιάρα Θεσσαλονίκη.

Σας φιλώ.