του ΓΙΑΝΝΗ ΔΑΣΚΑΛΟΥ
Τα Πρωτοχρονιάτικα Ρεβεγιόν είχαν την δική τους ιστορία. Τα θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά από μικρό παιδί μέχρι και μεγαλύτερο που είμαι τώρα. Ήταν διαφορετικά από αυτά των Χριστουγέννων. Με περισσότερη “χρυσόσκονη”, περισσότερη γκλαμουριά. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
Μέχρι τα πρώτα στάδια της εφηβείας τα ρεβεγιόν είχαν μπόλικη παιδικότητα. Δώρα από τον Άγιο Βασίλη, κάλτσες σε τζάκια και καμινάδες, μεταμφιεσμένοι πατεράδες που – και καλά – έφταναν στο μπαλκόνι και άφηναν το δωράκι, χαρτζιλίκια από τους μεγαλύτερους, must το να βρεις το φλουρί στην βασιλόπιτα. Και φυσικά, ύπνος λίγο μετά την αλλαγή του χρόνου.
Μετά την εφηβεία το σκηνικό άλλαζε. Οι εμμονικές ματιές στα ρολόγια δεν είχαν να κάνουν με αθώα, παιδικά πράγματα. Είχαν να κάνουν με το πότε και που θα ξεχυθεί η παρέα για να το ξενυχτήσει. Μπουζούκι; Κλαμπάρα; Πάρτι σε σπίτι με όλα τα συνοδευτικά; Πρωινό σε κάποιο καλό ξενοδοχείο της πόλης ή όπου αλλού το σέρβιραν; Σχεδόν… υποχρεωτική η επιστροφή στο σπίτι με γυαλιά ηλίου και διαπραγματεύσεις με την μητέρα (ή όποιον μαγείρευε) να σερβιριστεί το φαγητό όχι πριν τις 15.00, μπας και χορτάσουμε λίγο υπνάκο παραπάνω.
Από τα 40 και μετά; Η πλειοψηφία, όχι η συντριπτική αλλά σίγουρα η πλειοψηφία, έμπαινε σε ρόλο “πάτερ ή μήτηρ” φαμίλια. Κοινώς, τα έθιμα της αλλαγής του χρόνου στο σπίτι, να πέσουν για ύπνο τα μικρά, κανένα καλό κρασί ή ουισκάκι με φίλους και αναζήτηση του καλύτερου τηλεοπτικού προγράμματος που εμπεριέχει μουσική, χορό και τραγούδι.
Για μετά τα 50 δεν ξέρω ακόμη. Θα σας πω σίγουρα του χρόνου, Θεού θέλοντος. Αλλά για όλα τα “παιδιά” των Ρεβεγιόν υπάρχει μαγεία. Και κρύβεται στους ανθρώπους, τις οικογένειες, τις παρέες. Εύχομαι και φέτος να αλλάξετε τον χρόνο με τα πρόσωπα που αγαπάτε και το 2025, να σας φέρει ότι δεν σας έφερε – ή ακόμη και σας στέρησε – η χρονιά που μας αποχαιρετά.
Καλή χρονιά. Σας φιλώ.
